İş görüşmesine gittiğim gün daha dün gibi. Yaklaşık 18 yıl oldu. Yaşamımın asıl dönemeçlerini dönerken yanımdaydı hep. Hiç gitmeyecek gibi gelirdi. Bir gün ayrılık kararını vereceğim aklıma bile gelmezdi. Yaşam değişiyor, insanlar değişiyor. Kurumlar da aynı değişim döngüsünde. Evlendiğimde o vardı yanımda, iki çocuğumun hamilelikleri, doğumu . Çocuklarımdan önce geldi bazen neden mi? O bende herkesten eskiydi. Kalbimin en derinlerindeydi bağım. Koşarak gelirdim işe , arkama bile bakmadan. Benim zannettim yıllarca. Haklıydım da; şubenin anahtarını üç yıl cebimde taşıdım. Cam kırıldı donarak çalıştım. İnşaat vardı sıvacı ile çalıştım. Printer ların içinden taşları temizledim. Benimdi orası ama birgün bırakıp gidiverdim. Her ne olursa olsun ben gitsem de arada uzaktan görmek iyi geldi . Kolay mı? Yaşamı öğrendim ben orada, işi, dostluğu, insan sevmeyi, bazen fazla sahiplenip kızmayı. Hayatımda en sevdiklerimi yine o hediye etti bana. Karar verdiler kapanacak bankam. Ben seni çok sevdim kim ne derse desin. Hoşçakal demek çok zor gerçekten. Bu nedenle şimdi içinde değilim uzaktayım belki de.
çok acıklı yazmışsın Berna, o kadar yaşanmışlığın üstüne bu durum çok da acı:((
Ne kadar zor yaşanmışlıkları , hatıraları geride bırakmak ….
Her seferinde benden çok şey götürdü desede insan yine de kopamıyor bir türlü ama gün geliyor o seni terkediyor çok acı…
Çok uzun yıllar aynı yerde olunca insan orası artık evi insanlarda artık ailesi gibi oluyor.Sevinçleri , üzüntüleri, kızgınlıkları hep beraber yaşayıp sonra bunlara beraber gülüyorsun 🙂 biz de hep öyle yaptık.Seninle çok şey öğrendik ve seni hiç unutmadık 🙁